आक्रोश
| तारीख: 20 Apr 2014 23:55:10 |
सूर्यानेल्लीचे निर्भयाला दुसरे पत्र
निर्भये, माझे हे तुला दुसरे पत्र. गेल्या
वेळेला पाठविलेल्या पत्रात तुला माझी अगतिकताच जाणवली असणार. त्या
पत्रानंतर तू गेलीस आणि सुटलीस खरी पण मी मात्र कोर्टकचेरीत बलात्कारित
स्त्रीच्या वाट्याला काय काय आणि कोणकोणते भोग येतात याचेच रडगाणे
गायल्याचे तुला आठवत असेल. शरीराच्या आणि मनाच्या विव्हल अवस्थेत मी पार
खचून गेले होते हे खरे, पण मी स्वत:ला सावरले आणि हिमतीने लढण्याचा निश्‍चय
केला. आपल्या देशाच्या न्यायव्यवस्थेवर विसंबून मी बळेच खंबीरपणा धारण
केला केला. मी टाकलेला विश्‍वास फलद्रूप झाला. कनिष्ठ न्यायालयांनी न्याय
नाकारल्यामुळे सर्वोच्च न्यायालयापर्यंत लढा दिला. तेव्हा कुठे मला न्याय
मिळाला. या न्यायालयाच्या निर्देशानुसार केरळ उच्च न्यायालयाचे न्यायमूर्ती
के. टी. शंकरन आणि एम. एल. जोसेफ यांनी मुख्य आरोपी राजू याला- माझ्या
एकेकाळच्या प्रियकराला- मला चाळीस नराधमांपुढे पैशाच्या मोबदल्यात लचके
तोडण्यासाठी फेकणार्‍या दानवाला १० वर्षांची शिक्षा ठोठावली आहे. मला खरेदी
करणार्‍या उषालाही १० वर्षांची सक्तमजुरी झाली. यातील एक आरोपी वकील
धर्मराजन याला मात्र जन्मठेप सुनावण्यात आली. या प्रकरणी न्यायासनापुढे ३१
आरोपी होते. यापैकी पाच जण खटला सुरू असतानाच मरण पावले होते. देवाने
त्यांचा न्यायनिवाडा स्वत:च केला होता. त्यांच्यापैकी कसे कुणास ठावूक पण
सात आरोपी करूनसवरूनही निर्दोष सुटले. ७ जणांना १० वर्षे तर १५ जणांना ७
वर्षांची शिक्षा ठोठावण्यात आली. याशिवाय त्या त्या प्रमाणात दंडाची
शिक्षासुद्धा ठोठावण्यात आली.
केरळ प्रांतातील इडुक्की गावातली
सूर्यानेल्ली नावाची मी एक शाळकरी मुलगी. एका बस सफाई करणार्‍याच्या
प्रेमात पडले. तेव्हा माझे वय होते अवघे १४. आमच्या प्रेमाच्या आणाभाका
झाल्या, लग्नानंतर तुला दागिन्यांनी मढवीन असे वचन त्याने मला दिले होते.
प्रेम आंधळे असते पण हा तर आंधळेपणाचा कळसच होता, असे आता मला वाटते. १६
जानेवारी १९९६ हाच तो माझ्या आयुष्यातील काळाकुट्ट दिवस. याच दिवशी माझे
अपहरण झाले. माझी पहिली खरेदीदार उषा नावाची एक महिलाच असावी, याबद्दल काय
म्हणावे? माझा दुसरा खरेदीदार होता एक कायद्याचा रक्षक म्हणजे कायदा
जाणणारा वकील. सतत चाळीस दिवस माझी केरळ आणि तामिळनाडू प्रांतात हजारो
किलोमीटरची फरफट झाली. या काळात एकूण ४२ नराधमांनी माझे लचके तोडले आणि
नंतर माझी तब्येत खूपच खालावल्यामुळे मला काही पैसे देऊन अक्षरश:
रस्त्याच्या कडेला २५ फेब्रुवारीला फेकून दिले. मी कशीबशी घरी पोहोचली. ही
ससेहोलपट मी अनेक वेळा कोर्टात सांगितली म्हणून माझ्या लक्षात राहिली असे
नाही. हे दुष्ट स्वप्न मला प्रतिक्षणी भेडसावत असे.
‘सूर्यानेल्ली ही बहकलेली मुलगी नव्हती.
ती बालवेश्या तर मुळीच नव्हती. ती बालवयात राजूवर प्रेम करीत होती, हे खरे.
ती दागिन्यांना भुलली होती, हे देखील खरे, तसेच तिने पळून जाण्याचा
प्रयत्न केला नाही, हेही खरे, पण म्हणून ती चाळीस दिवस अत्याचार सहन करीत
राहिली, असा याचा अर्थ नाही. या सर्व प्रकाराला तिची संमती होती, असे मानता
येणार नाही,’ असे उच्च न्यायालयाने आपल्या निकालपत्रात नमूद करून
बचावपक्षाचा युक्तिवाद सपशेल फेटाळला. अनेकांना कारावासाची शिक्षा ठोठावली.
१९९९ साली सत्र न्यायालयाने ४० पैकी ४
आरोपींना सोडले होते. राजू आणि मला खरेदी करणारी पहिली महिला उषा या
दोघांना १३ वर्षे सक्तमजुरीची शिक्षा सुनावली होती. ऍड. धर्मराजन याला
मात्र जन्मठेपच सुनावली होती. अन्य आरोपींना विविध गुन्ह्यांखाली
कारावासाची शिक्षा दिली होती. अपिलानंतर उच्च न्यायालयाने राजूची १३
वर्षांची शिक्षा रद्द करून त्याला फक्त पाच वर्षांच्या कैदेची शिक्षा दिली
होती. अन्य सर्वांना सोडून दिले होते. पण या निर्णयाविरुद्ध शासन सर्वोच्च
न्यायालयात अपिलात गेले. निर्भया, तुला आठवत असेल तुझ्यावर झालेल्या
निर्घृण अत्याचारानंतर सरकारची झोप उघडली. नवे कायदे आले आणि तुला तर काही
दिवसांतच न्याय मिळाला. मला मात्र आठ वर्षे लागली. आठ वर्षांनंतर सर्वोच्च
न्यायालयाने या प्रकरणी एक उच्च न्यायालयाचे खास पीठ स्थापन करण्याचे आदेश
दिले. मधल्या काळात राजू फरार झाला होता. पण एका बेसावध क्षणी तो एका
टीव्ही चॅनेलला मुलाखत देण्यास तयार झाला. त्याला अटक करण्याचे आदेश मिळताच
त्याला जेेरबंद करण्यात आले आणि नुकतीच त्याला शिक्षा सुनावण्यात आली. अशा
प्रकारे मला १८ वर्षांनंतर न्याय मिळाला. निर्भये, अशी आहे माझी
कर्मकहाणी! आज मला न्याय मिळाल्याचे समाधान आहे. पण सर्वात महत्त्वाची
गोष्ट ही आहे की, माझे हे दुर्दैवाचे दशावतार ऐकून, पाहून माझ्यासारख्या
माझ्या बहिणींनी वेळीच सावध व्हावे, स्वप्नरंजनात बुडून जाऊ नये,
खोट्यानाट्या भूलथापांना बळी पडू नये, असा माझा त्यांना सावधानतेचा आणि
कळकळीचा इशारा आहे.
- वसंत गणेश काणे, पुणे
No comments:
Post a Comment